یک یه اپ معمولی

پنجره ای باز.دلهره ای سرد.بغضی گرفته از این همه درد.تنهاترین مرد.در

 جنگلی سبز. بر بام یک سرو نامیده خود را مرد......بر لب دریا با

لبی تشنه چشم انتظارت یک شاخه ی گل .

سرد.تنها شیشه های پر از اب چشمانم منتظر بیدار و رها از خواب دلم

میتپد با نغمه ای عاشقانه لبانم خشک تشنه ی عشقی مهربانه .تو

دلشاد انسوی پنجره ها. من دلتنگ بر روی نیمکت غمها در انتظار طلوع

 خورشیدم.

دو بیتی

من از چشمان خود اموختم رسم محبت را.

که هر عضوی به درد اید به جایش دیده میگرید.

 هر که گفت بهر تومردم دروغ گفت.

 من راست گفتم که برای تو زنده ام.

خواهی در وصل بسته باشد باشد

 یا این دل خسته خسته باشد  باشد

گفتی که دل شکسته را داری دوست

خواهی دل من شکسته باشد  باشد

 

در خلوت انس گوشه ای مارا بس

 از خرمن عشق دانه ای مارا بس

روزی که همه بار سفر میبندند

از عشق تو راه توشه ای مارا بس

در موج حوادث زمان گم شده ایم

محتاج به یک غنچه تبسم شده ایم

درماندگی ما بنگر تا به کجاست

قربانی یک خوشه ی گندم شده ایم

 

به شب چشم ستاره باز میشه

زمین دریای نور و راز میشه

میان سایه روشن های مهتاب

 چه شیرین زندگی اغاز میشه

 

ستاره نقطه چین اسمونه

نگاهم مست چشمک های اونه

نمیدونم من او را دوست دارم

 و یا او با دل من مهربونه

بلم رانان بلم هاتان برانید

 مرا از خشم توفان وارهانید

بسا گوش ماهیهای تنم را

 بروی ماسه ی ساحل کشانید

چه میشد بر فراز ابر بودیم

  در انجا دل ز غمها میزدودیم

صدای باطن و عشق و محبت

 ترانه میشد و ما می سرودیم

  

دیریست چون کویرم چشم انتظار باران

از تشنگی فسردم در این دیار باران

از اخرین گذارت چندین بهار رفته

خواهم دوباره باری در این بهار باران

 

ز هجران رخت نالانم ای دوست

دمادم روز و شب گریانم ای دوست

مرا از عشق خود دیوانه کردی

 ز جادوی تو حیرانم ای دوست

 

چرا درد مرا درمان نکردی

 چرا وصل مرا هجران نکردی

چا با رویش دستان سبزت

 بهار عشق را عنوان نکردی