چندتا شعر خوشگل

گوش جان میخواهد شنیدن معنی اوای عشق

خاصه ان وقتی که غوغا میکند مبنای عشق

هر کسی را تاب عنقا نیست اندر کوه قاف

  ور نه چون منصور سر میداد بر بالای عشق

ای که پیش از این نصیحت کرده بودی گوش دار

  کور دل با دیده سر کی شود بینای عشق

غرقه در غرقاب میجنبد به امید نجات

کو نمیداند که غرق افتاده در دریای عشق

ای مخالف گر خریداری متاع عشق را

ما ملامت را خریداریم از سودای عشق

دوستان گویند حازم لاف عشق افتد گزاف

 من همی دانم که لاف افتد لب گویای عشق

             

      میشود راه دلت را به دلم باز کنی

     با من امشب سخن تازه تر اغاز کنی

     دیدگان من و دل خسته به دیوار بماند

      کاش همراز شوی راز دل ابراز کنی

     دلم از دست شد از غم بی هم نفسی

    کاشکی با دل من یک سفر اغاز کنی

کوچه های دل من باز به بن بست رسید 

  میشود راه دلت را به دلم باز کنی؟

               

گلواژه های بی قرار در سپیده گم شده اند و من در جستجوی انها راه را

 گم کرده ام.

             

ستاره تا ستاره انتظار تا چند اسمان دیگر جاری ترین رود ها در چشمانم

 طغیان خواهند کرد.

               

دریا در روی ارامش است و من پشت دریا های تنهایی با چشمانی

بارانی در انتظار توفانم.

                   

اگر چشمانت خواب نمیرفت.هنوز دل در شوق کودکانه میتپید و قصه

 های شیرین رنگ نمی باختند.

                    

پس از شرح مادرانه لالایی ها گلبرگهای با طراوت بلوغم را زیر تیغ

افتاب اسم و رسم ها سوزاندم و تا بر امدن ماه از عمق گود ترین چاهها

 با تازیانه های شکیبایی تا استانه ی عشق تو را نفس کشیدم و

خواندم ترانه ی طلایی زیستن را.پنجره های باز بوی رویا میدادندو

 در اغاز رویش مردی از نسل اسمان و خون و از ان سوی ایینه نشانی

کوچه مان را تکرار میکرد.

                     

برایت میخرم یک پاکت سبز

 دلم را لای ان پاکت گذارم

و با چشمی پر ازامید ان را

  به دست قاصدکها میسپارم

برایت نامه ای از جنس دریا

 و ان را میسپارم دست باران

که لبریزش کند با رنگ باران

                

شب ان چنان زلال که میشد ستاره چید دستم به هر ستاره که

میخواست میرسید.نه از فراز بام بلکه از پای بوته ها میشد تو را در

هر اینه و هر ستاره دید.

                   

بالشکر شب شکار مانوس شدیم

 با لاله ولاله زار مانوس شدیم

ما را زشقاوت خزان باکی نیست

   ما با نفس بهار مانوس شدیم

               

دنیای عامیانه مارا به هم نزن.

 با ما که عاشقیم از اندیشه دم مزن

بگذار مابه حال خود ازاد بگذریم

  ان دامها از ان تو با ما قدم مزن

چیزی است با درون من اغشته مثل درد

با این وجود نادره حرف از عدم مزن

من با تمام دل به پریشانیم خوشم

دستی به سایه روشن تصویر غم مزن